Tip:
Highlight text to annotate it
X
Downloaded From www.AllSubs.org
SHIRIN
Un filme de Abbas KIAROSTAMI
Baseada en "Khosrow e Shirin", de Farrideh Golbou
Inspirada na obra de Hakim Nezami Ganjavi
Guión: M. Rahmanian
Dirixida e producida por Abbas Kiarostami
Escoitádeme, irmás.
É hora de escoitar a miña historia.
Xusto aquí...
... onde xace o corpo inerte de Khosrow...
... o home que foi o voso rei e o meu marido ata onte...
... hoxe atopa refuxio na morte.
Mirade, irmás...
... o sereno que semella.
Tan sereno coma o día no que o coñecín.
Entón eu tiña 17 anos e o mundo aínda era novo.
Cantos atardeceres pasaron desde entón?
Cantas primaveras tornaron outonos...
... ata chegar a este sanguento momento, oh, meu Khosrow?
Ve o amarga que volveu a antano doce Shirin?
Oh, marido, non é culpa de Shirin!
É o mundo o que volveu amargo.
por aquí, por aquí...
Ven connosco, Shirin!
Por aquí!
Vas ao trote, Shirin!
Maldito sexas! Onde estás?
Como levas os ollos vendados, usa o oído.
Déixate guiar polas nosas voces!
Un pouco máis á dereita, e agora á esquerda...
Estás rodeada de flores.
Escolle unha e paladea o seu néctar.
E isto que é?
Un anaco de madeira.
E que fai aquí?
Tal vez sexa un regalo dos ventos!
Hai unha imaxe gravada na madeira.
Amósanola.
Que é?
Nada, nada...
E é nada o que andades a buscar?
Quítame a venda!
Se o facemos, será a túa derrota!
Quitádema!
Esta derrota vale máis que centos de vitorias.
Debe ser un retrato gravado por Mani.
O nome do artista non importa.
De quen é a cara?
Tal vez un príncipe. Ou un anxo!
Un espírito?
Tanta beleza non pode ser humana.
Eses rasgos son os dun anxo...
... pero forxados pola man dun demo.
O retrato dun anxo, a obra dun demo!
Deixa o retrato, que está maldito!
Si?
O seu meigallo encantarache.
Déixanos marchar!
Pero cara onde?
Nin sequera é mediodía, e a excursión aínda non rematou.
Déixanos abandonar este lugar.
Este campeiro está maldito polo retrato.
Voltemos á montaña e as fervenzas!
Alto!
Díxenche que pares!
Este retrato...
Xa volve!
Onde está?
Preto de esa roca, mergullada na auga.
Maldita sexa esta beleza!
Oremos para desfacernos deste demo.
De todos os xeitos, quen es?
Pretendes roubarme o corazón e a alma?
Oh, Shirin, Princesa de Armenia!
Por que te encaprichaches de el?
Por que ti, que es desexada por miles de homes?
Déixanos volver a palacio!
Agora mesmo! Os demos aséxannos.
Shirin, a miña sobriña e filla da alma.
Máis que unha sobriña e menos que unha filla.
Outra das túas sentencias?
Perdón, maxestade!
Como que "maxestade"? Nena idiota!
Ben, es a raíña...
E ti, a miña única herdeira!
Antes ou despois ocuparás o meu trono...
... e has gozar da túa entronización mentres te aledas coa miña morte.
Chámame tía, porque a realeza é efémera.
Non embargante, os lazos de sangue son eternos.
E por que mencionar a morte?
Imos falar de asuntos máis agradables.
A túa excursión foi moi curta.
Estaba moi cansa, tía.
E este cabalo é moi teimudo; é esgotador montalo.
Shabdiz bota de menos as chairas cando está na carbaliza.
Móntao con suavidade polos campos.
O son do seu trote é a máis doce das melodías.
Teño sono...
Agora, a máis doce das melodías...
... sería unha nana cantada por unha voz de nai.
Que pesadelo!
Que pesadelo máis horrible!
Que pasa?
Un candil, unha lámpada! Luz!
Que sucede?
Que pasa?
Shirin querida! Outro pesadelo?
Os meus pesadelos non teñen fin.
Pero agora acompáñanme durante o día.
Que é?
O retrato dun home fermoso.
E por que está aquí?
Pensei que sería unha das túas habituais maldades.
Podería quedar maldita si o soubese todo sobre este sinistro retrato.
Podería ser obra dun dos teus amigos.
Pero para que? Para acender a miña paixón?
Acendela?
O meu corazón réndese a este vivo desexo.
Que amarga proba para a doce Shirin!
Pero quen é?
Tes febre, cariño.
Estás a arder.
Quen é?
Quen é?
Mañá irás ao monte Khazra.
Alí vive un mago.
El coñece todos os segredos do mundo.
O segredo de todos os segredos.
El diracho.
O meu confidente...
E agora trata de durmir.
A noite deixa paso ao amencer.
Á saída do sol prepararei a Shabdiz para a partida.
Durme, meu amor, durme.
Espérache unha dura xornada.
Tardei tempo en comprender o sentido deste xogo...
... un xogo grotesco.
Este fermoso retrato persígueme, incluso agóchoo na miña habitación.
Cambiou de mans, pero ao final acabou en mans do meu confidente.
E ese mago non é senón...
... o impostor que manipulou os fíos das marionetas.
Ve a Tisfun, filla, ao palacio de Madaen.
Por que alí?
É que non ves o retrato?
- Pero quen é? - É Khosrow, o príncipe de Persia.
- Khosrow? - Si, que está namorado de ti.
De min? Pero...
Si, namorado incondicionalmente.
E de que me coñece?
Do mesma xeito no que ti o coñeces a el.
Viu un precioso retrato que non era a imaxe do amor...
... se non o amor mesmo.
- E ti sabías todo iso? - Iso e moito máis.
Por exemplo, sei que o teu cabalo é da túa tía.
Shabdiz, o máis grande de todos os cabalos.
Pois entón, sabio omnisciente, axúdame...
... xa que eu non teño vontade para ficar nin valor para partir.
Fai o que se che dixo: vai a Tisfun.
Monta a Shabdiz e diríxete a Madaen a galope.
Alí agardarache o teu destino.
Debo cabalgar á velocidade do vento.
Adeus ao meu espello e o meu peite!
Adeus aos meus pendentes e colgantes!
Adeus á miña orfebraría e xoias!
Máis rápido, Shabdiz, máis rápido!
O mago dixo que o meu destino me agarda.
Se puidera atopar unha fonte...
... coa que desprenderme do po desta dura viaxe.
Oh, auga... Auga... Abrázame...
Acaríciame co teu húmido tacto.
Abrázame como a unha amante.
Déixame sen folgos.
Oh, agua, teño sede de ti!
Ten ti sede de min!
Mergúllame no teu bico...
... oh, auga!
Quen está aí?
Quen es ti?
Es un estraño que me espía de noite coma se fose un ladrón?
Será el?
Será Khosrow, príncipe de Persia?
Que estará a facer aquí?
Oh, Destino...
Eu viaxando a Tisfun mentres el se dirixe a Armenia.
Que pasará se a miña tía, a raíña de Armenia, se enteira da miña partida?
Marchará? Ha desaparecer como por arte de maxia?
De todas as damas de honra e os gardas...
quen se encargará de coidar de ela?
Será quen de montar a Shabdiz e desaparecer en metade da noite...
... sen que ninguén se decate?
- Señora! - Silencio!
De todos, ti es quen máis culpa ten.
Guiada por un pesadelo ou un soño, foi buscar ao seu amante.
O corazón dun mozo entende pouco de amor.
Isto é un capricho que marchará do mesmo modo que veu.
Todos estabades durmindo...
... mentres ela planeaba a súa partida.
Señora ...
Maxestade ...
Fala. Hai novas de Shirin?
Un xinete exhausto acaba de chegar.
Di que é un príncipe disfrazado.
- E que quere? - Busca a Shirin.
Chámase Khosrow e pide unha audiencia.
Señora...
Pois se é un príncipe, imos tratalo cortesmente.
Así sexa. Démoslle a benvida.
Aquí vai frío.
Tanto que as miñas mans e a miña cara entumécense.
Porén , o corpo do meu home segue quente.
O home por quen deixei o meu país...
... e viñen a este.
Estás a escoitar, meu Khosrow?
Por ti...
... que previches a miña chegada...
... que construíches este palacio para min...
... e recrutaches todos eses servos.
Como eu viña das montañas...
... pedinlle aos teus arquitectos que me fixeran o palacio na serra.
Que residencia máis lúgubre!
É tan lúgubre coma o seu dono.
Ven esta mensaxe de Armenia, de Mahin Banoo?
De Khosrow.
- E a que estás xogando? - Non che entendo.
- Coñézoche de antes. - A min?
Non insultes a miña intelixencia negándoo.
Vímonos antes, verdade?
Si, señora.
Cando e onde?
Señora, eu...
Antes fixécheste pasar por un mago omnisciente...
... e hoxe es o mensaxeiro de Khosrow!
Daquela actuei.
Pero hoxe son quen de verdade son.
Non creo nada do que diga un charlatán coma ti.
Khosrow espérate en Armenia, no palacio da túa tía.
Khosrow invítame a Tisfun e logo marcha a Armenia?
Por que?
Por asuntos de Estado, señora.
O Estado ten argumentos que incluso superan á razón.
E cal é a miña función neste xogo?
Vivíamos felices, cantando belas cancións cos amigos.
Deixei o meu país...
... na busca do amor da miña vida, e resulta que este partiu.
O camiño cara ao amor sempre conleva riscos, señora.
Sexa valente! Shabdiz e máis eu velamos por que a viaxe saia ben.
E se se trata dun novo truco?
Outra trampa contra min?
Marchou, cariño.
Pero a onde?
O rei, o seu pai, foi cegado y capturado...
... e un dos seus xenerais usurpou o trono.
E Khosrow debe loitar polo seu pai, polo seu trono...
... polo seu reino...
... pero non polo seu amor.
Que farías ti no seu lugar?
Nacín para vagar sen rumbo entre sucias estrataxemas...
... coma frecha en mans de arqueiro novizo.
Shirin, non me volvas deixar soa.
Estou esgotada, tía.
Preciso durmir, xa sexa para soñar con Khosrow...
... ou para ter pesadelos de guerra.
Quen son eses homes que están a carón de Bahram?
Os teus servos, maxestade.
Son guerreiros feroces, moito mellores que os noso pusilánimes soldados
E que lles prometestes? O paraíso, algún tesouro, poder?
A decepción é moito máis eficaz que a promesa do paraíso.
Que outra cosa facer, agora que estamos condenados?
- Esta guerra non ten futuro. - Podemos retirarnos desta derrota.
A decepción é o principal xogador nesta partida de xadrez.
Os peóns aspiran a converterse en dama.
O rei debería fuxir da súa fortaleza.
Pero a onde, Shapoor? Fuxir a onde?
Primeiro a Azerbaiyán, e logo a Moghan.
Nas inmediacións de Mahin e Shirin?
¡Ou na trampa do destino!
Só precisamos 40 homes.
Déixanos ir! Nunca é tarde para loitar.
Vinos. Ao menos vino.
A pasada noite soñei cun cabaleiro...
... que tiña ramaxes no canto de cabeza..
... e neses ramaxes, unha pomba construira o seu niño.
Soño ou pesadelo? Non che podo dicir.
Non podo.
Pensei que estabas na fronte, loitando contra a furia inimiga.
As súas frechas non eran tan punzantes coma a túa mirada.
E puxécheste de costas á guerra...
... decepcionando aos inimigos...
... e ignorando a cantos estaban tras de ti.
Shirin, tiña medo...
E agora estás aquí para descargar a túa ira contra as novas gacelas desta terra.
Tiña medo de que nunca puidéramos volver vernos.
Quen fixo este retrato debería ser castigado pola súa falta de habilidade.
- É un cumprido ou un insulto? - Estás canso.
Non debería reterte máis.
- Déixanos ir. - A onde?
Non teña medo, señor.
É un longo camiño, pero coas nosas historias apaixonadas farémosllo curto.
- Fuxe! - Que fuxa? De que?
Fuxe del, da súa presenza, dos seus constantes rogos.
Fuxe da mirada dos seus ollos, onde xace ese demo chamado desexo.
Fuxe do camiño da desgracia.
Fuxe do máis escuro destino.
E todas esas risas pracenteiras? Está a xente contenta?
Mulleres e viño! Unha combinación insuperable, maxestade.
E a noite engádelle sensualidade.
A sombría sensualidade é terreo dos ignorantes, non dos amantes.
Unha soidade interminable para un efémero encontro.
Unha expresión de dor non encaixa ben no seu rostro aristocrático.
Decote, nas noites, as nubes e a choiva ocultan a cara da lúa.
Debería estar alegre?
Onde está ela, Shapoor? Onde está a miña lúa?
Esa lúa brilla ao outro lado do xardín, brilla na escuridade.
Está ela aquí? Está Shirin entre nós?
Mira, señor!
Ela agarda ao outro lado do xardín.
Triste e soa.
Queda aquí.
Es unha solitaria, que bota en falta as relacións íntimas.
Khosrow está en Armenia e Shirin soa?
É imposible, señor.
As chamas da paixón descobren os máis profundos desexos do amante.
Dimo con máis claridade.
Tes sede no deserto e pretendes mergullarte no mar.
O teu sorriso invita e a túa mirada desanima.
Cal é o misterio deste xogo?
Non hai misterios!
O rei desexa unha unión íntima, para que o corpo de Shirin quente a súa cama.
Quere auga para mitigar a súa sede.
Pero, despois de todo, está sometido á virtude de Shirin.
Ardo en amor e ti evítasme.
O teu reino está sendo conquistado por Bahram mentres languideces de amor en Armenia?
E que podo facer?
O teu amor fai que me esqueza do meu trono.
E os teus herdeiros? Que lles vas contar a eles?
Que a luxuria que sentes por Shirin levouche a perder o trono?
O amor non é luxuria!
É unha xustificación que te fas para darche satisfacción.
Pero Shirin é unha presa que ningún diluvio poderá colapsar.
Irán, a dama de 5.000 anos de idade, abraza a Bahram...
... e sucumbe entre a dor e o pracer baixo as gadoupas dos seus soldados.
Por que deberían resistir os máis novos?
Os homes son realmente puerís.
Rompen o xoguete que xa non lles serve para xogar.
Aquela noite, Khosrow saíu para Roma.
Coa axuda do exército romano, derrotou a Bahram...
... e casou con Maryam, filla do emperador romano.
Así recuperou o trono...
... e Shirin, que seguía soa, fíxose máis solitaria que nunca.
Tía! Querida tía!
Calma, tenro paxariño!
Estás pálida e con febre.
Pero que fan os médicos da corte, aparte de recomendarche sono e bos alimentos?
Deixa de ser pueril e tenlle medo á morte.
Por que falas da morte?
Eu xa tiven a miña florecente primavera e envellecín no meu outono.
E agora doulle a benvida ao inverno, cuxas neves cubrirán a miña tumba.
Non sufrín xa bastante?
O meu corazón non podería soportar que o volvesen esnaquizar...
... nin o meu corpo que o abandonasen.
Levoume moito tempo chegar a entender que os praceres desta vida...
... son coma o tacto dunha pluma na palma da man:
Un pracer ao principio, pero é toda unha tortura se persiste.
Quero deixar este mundo...
... á xente que merece unha mellor vida.
Traédeme o veleno!
Rápido!
Xa é tarde, cariño.
O tempo voa e aínda quedan pensamentos sen expresar.
Fala dende o teu corazón, que che entenderei.
Fala, que te escoito.
Enterrarei a dor no máis profundo do meu corazón e non derramarei lágrimas.
Teño medo de que a túa xuventude chegue ao seu fin esta noite.
Ao amencer...
... ocuparás o trono e guiarás ao pobo.
Este reino era a nena dos meus ollos...
... e unha vez que os meus ollos pechen, os teus recibirano.
Criei a esta xente coma se fosen os meus propios fillos.
Procura que teñan unha vida mellor.
Deixa que os teus súbditos viaxen libremente e exímeos do pago de impostos.
Ofrécelles unha vida en paz...
... na que tanto presa e depredador, ovella e lobo...
... beban harmonicamente da mesma fonte.
A miña doce Shirin...
... nós destruímos este mundo.
É a túa misión reconstruílo.
Durme, tía.
Hoxe, con cada unha das miñas bágoas...
... pregúntome milleiros de veces onde está o meu amado.
Pero o día chega á súa fin, amada tía.
Xa non me quedan bágoas que derramar...
... e a memoria de Khosrow non perdura con tanta intensidade.
E chegan tempos difíciles.
Shirin...
... oh, meu deus verdadeiro, ven na miña axuda!
Estás en vela?
Con tanto susurro de amor, como vou durmir?
Susurros de amor?
Durante anos, o pesadelo de Bahram quitounos o sono.
E agora que el arde no inferno...
... temos que soportar os doces soños de Shirin.
Ese é o seu nome?
Un amor na distancia, quizás perdido de todo.
Mentres xace coa súa esposa, o rei soña co seu amor perdido.
Nunha noite como esta, na que anxos e demos danse cita...
... conservará ela algún pensamento cara min?
Eu non teño outros pensamentos.
Dende fai anos, Shapoor, só gozo pensando nel.
Por iso te mandei chamar.
Estou ao seu servizo, señora.
A vida dunha raiña carece de alicerces.
Póstranse ante ti e adórante.
Pero todo iso é debido á fascinación que senten todos polo trono.
Nesta vida tan desprezable, o amor é a única salvación.
É o mesmo que lle pasa á chama: se sopra o vento...
... morre!
É un caso diferente.
O lume do que falo non morre xamais, se alguén se encarga de conservalo.
Eu non son unha chama, nin hai vento que sopre ao meu redor.
Estou a falar do amor, señora.
Deixe que o amor arda, que o tempo pase...
... e algún día chegará o outono da súa vida.
As túas verbas son duras e ferintes.
A verdade é dura e ferinte.
Déixanos ir a Irán.
Cedo Armenia aos meus herdeiros.
O amor faime perder a paciencia...
... e éncheme de forza e valor.
Esta noite partimos.
Guiados pola lúa chea, cabalgaremos ao galope.
Non iremos directos ao amor, senón ao que o rodea...
... a onde o mesmo sol nos ilumine tanto a Khosrow como a min.
- Está ela agora en Irán? - Si, señor.
Naquela sombría residencia.
- E deixou o seu trono para ir a Irán? - Tan pronto como tivo a ocasión!
E sabe que casei?
Recibiu a noticia cun amargo sorriso.
- Que tipo de loucura padece? - Unha loucura que se chama amor.
- Eu tamén amábaa, pero... - Os homes receben o calor do lume do amor.
Pero as mulleres abrásanse con el.
Elas son as primeiras vítimas dese lume.
E o amor non se sente satisfeito cunha soa vítima.
Traédema, que ardamos xuntos.
Maxestade...
Maryam non ten por que saber nada disto.
Os ciumes dunha muller son tan destrutivos coma o amor.
- Non! - Non?
Escríbeo, que eu selareino!
- Non é demasiado curto para unha carta? - Curto e doce.
Khosrow entende o meu corazón en tan escasas palabras.
Perdoa a miña ousadía...
... pero, por que deixar o trono por esta sombría residencia?
Hoxe saíume a primeira cana.
Precisei toda unha vida para entender que o amor non é un vello farrapo...
... co que dar lustre ás botas.
Khosrow elixiu a Maryam para selar unha alianza política.
E el busca á súa verdadeira amada para escapar da súa soidade.
Deixa escrito que Shirin é unha amante...
... e non unha mera doce presencia que o rescate das súas noites aburridas.
- Non escribas iso! - E que debería escribir entón?
Pois escribe... Non, non escribas máis.
- Es Farhad? - Que Farhad?
O que habita este lóbrego lugar.
O Farhad que eu coñezo é profesor de xeometría.
Sábeo todo sobre Euclides e Almagesto.
Eu son un dos seus discípulos e podo enviarlle unha mensaxe.
Hai un palacio aos pés do monte Bistun.
A señora do palacio requiriu a súa presenza.
Cada tarde, o profesor Farhad revisa os traballos dos seus estudantes...
Pola tarde? Demasiado tarde! A señora non pode esperar.
Dille que se dea presa!
- Case se me esquece! A onde debe ir? - Ao palacio de Shirin.
Estouche moi agradecido pola túa presencia.
O teu compañeiro de clase, Shapoor, gaba constantemente o teu talento.
Desde a xeometría ata o debuxo...
- Por favor, senta. - Señora...
Vexo que es habilidoso, aparte de bo mozo.
As túas mans amosan que es un esforzado traballador.
- Por que se axita? - Todo o meu corpo trema.
Quizás adiviñas a dura labor que Shirin quéreche encomendar.
Shirin foi privada da leite no seu propio palacio.
Os prados quedan moi lonxe, e os camiños son impracticables.
Nada é do noso gusto:
nin os doces que fixeron para o noso pracer...
... nin a calidade de esta carne.
Mestre!
- Está a escoitarme? - Si, señora.
Falaba algo da leite e da doce Shirin...
Que lle pasa, mestre? Véxolle moi pálido!
Desmaiouse!
Váisenos! Profesor Farhad!
Traede auga, menciñas, incenso... Rápido!
Segue a tremer, e ten os ollos vidrosos.
- Que veña un médico! - Espera!
Xa volve en si, aínda que ten a mirada ida.
Que pasou coa auga?
Aquí está. Refrescamos a súa cara?
Os seus ollos, señora...
Loubado sexa Deus!
Mestre, está esperto? Pode verme?
Como esquecerse desa mirada, tan virtuosa, doce e tenra?
Non me maldigan se, a costa do corpo xacente de Khosrow...
... estou a acordarme da bela mirada de Farhad.
Non é a miña culpa...
... se non deste mundo, que é cruel cos amantes...
... e non lle deu o don desa mirada a ninguén máis que a Farhad...
... nin sequera a Khosrow.
- Farhad? Que Farhad? - O gravador.
O meu amigo e compañeiro de estudios.
En China el estudou xeometría mentres eu me adiquei á literatura.
El cultivouse nas artes e as ciencias.
Para entrar na corte, postrouse ante os reis.
Pero cada home tamén ten tendencias á rebelión.
E agora por que se postra ante o amor?
O amor e a rebelión, as dúas caras da mesma moeda.
Se unha lévate ao despeito, diríxeste á outra.
Polo tanto, antes de que a xente faga del outro Bahram...
- ... traédemo a min. - Maxestade...
... o gravador está interferindo a través do noso amor.
É que el desafíanos ou que o rei debilitouse?
Precisaría velo á cara.
Dille ao gravador que o monte Damavand espéralle.
A miña institutriz adoitaba a contarme a historia dun escultor...
... ao que lle cortaron as mans por desobediente...
... así que logo comezou a esculpir cos pés.
Pero sería unha pena cortarche as mans e darllas de comer aos cans.
- As mans dun escultor... - As mans dun gravador...
As mans dun amante, habería que dicir!
Non é así?
Estas montañas foron gravadas mediante o amor, non mediante as mans!
As miñas mans obedecen ao meu corazón, e o meu corazón obedece a Shirin.
Oh, si! Shirin!
A xente conta historias do teu amor por unha princesa armenia.
Non son historias, súa maxestade.
Ela está gravada no meu corazón e eu lévoa comigo.
Falas de amor ou de gravados?
Fachendear dun corazón gravado? O amor merece moito máis que iso.
O rei fala do corazón, pero eu falo da miña alma.
- Fala do amor de Shirin! - É moito máis doce que o amor.
- Un amor sen apoio nin refuxio? - O meu ollo será o seu refuxio.
E que pasa se che cubre o ollo con bágoas e sangue?
Ofrecereille o outro ollo.
- E se ela pide máis? - Rogareille aos deuses.
Se até agora tiñas unha vida en paz, non deberías ser tan extremista.
Non desexo unha vida tranquila.
- Que situación máis complicada! - O amor é unha doce loita.
Pois entón aprende a ser paciente!
Como se pode ser paciente co corazón destrozado? É imposible!
- Deixa xa de xogar a isto! - Ao xogo do amor, maxestade?
- Non é posible acabar con isto? - Outra demanda imposible!
- Segues cegado polo amor? - Até que a morte apodérese dos meus ollos.
É un amor sen esperanza. Esquécete!
O amor non me deixará!
Es consciente de que eu ámoa?
O amor da súa maxestade non me sorprende.
O que me sorprende é que o mundo enteiro non estea namorado dela.
- Vaia corazón obstinado! - O meu corazón non é exclusivamente meu.
Unha pregunta máis.
Que farías se vise o seu corpo...
... unha e outra vez?
Esas miradas da súa maxestade faríanme suspirar...
... e con eses suspiros sería capaz de facer arder o mundo.
Todo o que o ceo pode ofrecer...
... é amor.
O mundo sería un deserto...
... sen a choiva do amor.
Un alma sen amor...
... é unha flor murcha.
Incluso se se puidera vivir cen veces, sen amor...
... un estaría morto.
A chama do amor...
... é o principal don deste mundo.
Sen amor...
... as flores non sorrirían...
... nin as nubes chorarían.
Que perfume é ese que chega das montañas?
Quen é ese xinete, co cabelo ondeando ao vento?
Oh, Deus!
Os meus soños fanse realidade?
- Farhad... - Señora.
Vin para verte.
Para ver o teu forte brazo...
... combatindo contra as rudas rocas e o frío aceiro.
Pero coa gracia da túa presencia, o aceiro é máis cálido que o meu corazón...
... e a pedra máis suave que a arxila.
Ese retrato que está a mirarme non semella o meu reflexo no espello?
Como podes lembrarte de min con tanto detalle despois dun só encontro?
Os meus ollos non son os culpables de tanta insolencia.
Levo o teu rostro gravado no meu corazón.
Fai moita calor.
Como podes traballar baixo este sol abrasador?
Maréaste?
O meu cabalo síntese moito peor ca min.
Mantente na cadeira e non soltes as bridas.
Tróuxenche leite.
Que este cabalo poida calmarse...
... Shirin ou o leite.
Por cal destas tres bendicións tería que estar máis agradecido?
Bebe, Farhad.
O leite frío sentaralle ben ao teu corazón ardente.
Deixa que o meu corazón arda eternamente...
... coa esperanza de recibir unha gotas de auga que caian dos dedos da miña amada.
Calma, cabalo.
Non é bo momento para rebelarse.
Non se rebela, a miña señora. Está dando a vida polo seu xinete.
Axúdame, Farhad.
Pronto estarei rodando polas pedras baixo a miña propia sangue.
Non teño ningún medo.
Cabalo e xinete poden relaxarse agora sobre os meus ombreiros.
Cabalo e xinete sobre os teus ombreiros?
Debes estar soñando.
Así é como apareces nos meus soños.
Viñeches para transformar un pesadelo nun doce soño.
Non teñas medo, Shirin.
Quédate no cabalo, que sobre os meus ombreiros...
... eu levareite á túa residencia.
Fica na cadeira, que sen a forza do teu nome...
... Bistun non é máis que unha ruína infectada de mouchos.
O teu nome fai que perigue a nosa gloria, Farhad.
Fixeches que a xeometría e a arte fosen admirados por todos, pero eu non dixen nada.
Namorácheste do amor da miña vida.
Todos cantaron a túa canción, pero eu non dixen nada.
Vagabas polo mundo pregoando o teu amor por Shirin.
Enchiches as chairas e as montañas coa túa voz, pero eu non dixen nada.
Puxécheste aos meus pés, Khosrow Parviz, rei de Persia...
... e ante min gabáchela, e eu non dixen nada.
E agora que é esta nova fazaña?
A fazaña de levar a Shirin e ao seu cabalo sobre os teus ombreiros...
... por toda a cidade, deixando atónitos aos transeúntes?
Preciso acabar con esta desgracia.
Khosrow salvará a súa honra da forma máis limpa.
É unha batalla entre o meu corazón e o teu cincel.
Arroxa o teu cincel, porque o meu corazón é demasiado duro...
... como para dobregarse con facilidade.
Non é unha batalla entre un rei e o seu súbdito, se non entre dous amantes.
Un sobrevivirá e o outro perecerá.
Aquel que gañe...
... será o cruel que leve a pesada armadura do rancor...
... e empuñe a amarga espada da vinganza.
Estou perdido por dentro...
... e polos meus propios ollos.
Desaparecín...
Coma un puñado de sal...
... disolvinme no mar.
Non era máis que unha sombra...
... ao comezo...
... xacendo no chan.
Tan pronto coma o sol...
... apareceu...
... eu desaparecín.
É unha canción marabillosa.
Non sei se é marabillosa...
... pero se os meus suspiros non puidesen tornar cantos...
... deixaría de existir.
Sen estas cancións, o mundo sería un inferno en vida!
Falas coma un home das montañas!
- Pero ti non podes ser dos Zagros. - Son de Ararat, en Armenia.
De tan lonxe ves?
Vin aquí a chorar a morte dunha gran dama de Armenia.
Unha dama de Armenia?
Renunciou ao seu trono para buscar un amor sen esperanza.
E ao final, Irán non lle deu unha voda, se non un funeral.
De quen estás a falar?
Por que te moves pola morte dunha estranxeira?
Polo menos dime o seu nome.
Para min, o seu nome soaría máis doce que o de moitos amigos íntimos.
É Shirin, a dama de Armenia, que morreu na plenitude da súa vida.
Chámame dende as profundidades da escuridade.
Shirin! Meu amor!
Como podería soportar o amargor desta existencia...
... sen ti, Shirin?
Colle a miña man experta en gravar e guíame.
Maldito sexa ese xogo humano ao que chamamos amor!
Enterraron a túa inocencia e a túa alma solitaria.
Contigo, tamén enterraron a Shirin.
Abriches o chan co teu cincel...
... e alí creceu un árbore que daba unha froita que era a panacea dos amantes.
Pero que estou dicindo, Farhad?
Contigo, todos os amantes morreron.
Os anos pasaron, fixémonos vellos...
... os nenos creceron...
... os nosos coñecidos foron morrendo un tras outro.
Farhad está morto.
Maryam está morta.
Shirouyeh, o fillo de Khosrow, creceu.
E Shirin...
... que esperou durante tantos anos, sempre en soidade...
... ao final tomou as cálidas mans de Khosrow nas súas.
Despois de tanto esperar, por fin acabaron os días de espera.
Esperamos moito para darnos este abrazo, meu amor.
Teño medo, Khosrow.
Como se pode ter medo nesta noite serena e voluptuosa?
Teño medo de que este abrazo forme parte dun soño.
Como todos os soños que tivemos ao longo destes anos...
... que, ao espertar, tornaban en horribles pesadelos.
Franqueei milleiros de perigosos obstáculos para chegar a ti.
Tiven que utilizar miles de estratexias para lograr o único obxecto do meu desexo.
Oh, Shirin mía, raíña de todos os contos de fadas!
Teño medo, Khosrow.
Teño medo de que esta felicidade non dure.
O mundo está ao noso favor.
Mesmo os habitantes do paraíso nos teñen envexa.
- E o teu fillo, Shirouyeh? - Shirouyeh?
Pódese ver o demo nos seus ollos.
É demasiado novo.
Os seus ollos van cargados de rancor e odio.
Non é máis que un neno, meu amor.
Un neno con moita ambición.
Tanta como para sentar no teu trono.
Os seus irmáns son moito máis dignos.
Tamén sento medo por eles.
Shirin!
Pido a Deus que ese medo sexa só o froito da túa imaxinación.
Estou angustiada, Khosrow.
Nin o medo nin a ansiedade déixanme vivir.
Pois deberías esquecerte delas.
Abandónate a min, a esta noite de unión...
... ás estrelas que brillan por nós...
... e a esa lúa chea vestida de gala nupcial.
Unha noite, ese neno...
... cambiou a súa nenez por poder...
... e cortoulle as mans e os pés aos seus irmáns...
... e meteu en prisión ao seu pai.
Pero vós, irmás...
... sabedes a historia mellor ca min.
Velaquí outro xogo varonil.
Shirin...
¡Khosrow!
Quen me chama?
Calma, meu amor. Son eu, Shirin.
Non podo verte, cariño.
Os meus ollos...
Non os precisas na escuridade.
Aquí están as miñas mans e o meu corazón.
Cariño, podes oílo?
Está latindo por ti.
Falei da serena voluptuosidade nos brazos do amado...
... esquecéndome da campá...
... cuxo tintineo sinala o final da nosa efémera felicidade.
Calma, meu amor.
É unha hora cruel, pero celebro o feito de que esteas vivo.
Vou compartir contigo o teu último folgo.
Non me deixes.
Nin as cadeas nin a prisión mataranme.
A túa ausencia será fatal para min.
Ten calma e durme...
... coma unha leve ola que, exhausta, xace na area da praia.
Durme.
Non che deixarei.
Durme.
Foi a derradeira vagada que durmín.
- Dálle máis forte! - Dunha vez por todas!
- Recuperemos todo! - Xa está!
Aquí estamos...
... Khosrow e máis eu...
... e vós, miñas sufridas irmás.
Vedes o seu corpo xacente e chorades.
Escoitades a miña historia e chorades.
E a través desas bágoas, eu vexo os vosos ollos.
Derramades esas bágoas por min, Shirin?
Ou pola Shirin que se agocha en cada unha de vós?
Unha Shirin que, durante a súa vida, non recibiu favor ningún nin atención.
Estivo namorada e non recibiu amor.
Estivo soa e ninguén reparou na súa soidade.
Só tras a súa morte lembrarán a aquela nena...
... que gozaba cos xogos, a choiva e a luz do sol...
... un arco da vella nos seus ollos...
... e bágoas de sete cores percorrendo as súas meixelas.
Ah, estou cansa...
... moi cansa, miñas tristes irmás.
Só unha daga...
... unha pequena daga, libraríame...
... de todos estes anos de fatiga.
Estou perdida por dentro...
... e polos meus propios ollos.
Desaparecín.
Coma un puñado de sal...
... disolvinme no mar.
Non era máis que unha sombra...
... ao comezo...
... xacendo no chan...
Subtítulos ao galego: Cineclube de Compostela
COMPARTIR NON É DELITO. NON Á SGAE!
Downloaded From www.AllSubs.org